کتاب کلیسای انقلابی

کیفیت کتاب نو می باشد .

نخستین گردهمایی اسقفان امریکای لاتین به سال 1889 میلادی در زمان پاپ "لئو سیزدهم" در شهر رم ایتالیا برمی ‏گردد. پیش از آن، چنین جلسه‏ ای برگزار نشده و اسقفان منطقه حق نداشتند با هم جلسات مشترک بگیرند، همه می‏ بایست تحت نظر حکومت فعالیت می‏کردند. بیش از 60 سال پس از این گردهمایی، اسقف‏ های امریکای لاتین اجازه یافتند که خود مستقلاً گرد هم آیند. بدین ترتیب، در سال 1955 میلادی اولین گردهمایی واقعی اسقفان امریکای لاتین در ریودوژانیرو برزیل برگزار شد. شورای دوم واتیکان، آغازگر تحولی در کلیساهای امریکای لاتین شد و اسقفان امریکای لاتین درصدد گردهمایی بودند که تأثیرات شورای دوم واتیکان را در منطقه بررسی و تحلیل کنند، اما پاپ "جان بیست و سوم" در بخش‌نام ه‏ای تحت عنوان "پیشرفت‏ های مردمی" که در باب مشکلات توسعه و پیشرفت در جهان سوم بود، گردهمایی اسقفان این قاره را در خصوص تأثیرات تصمیمات شورای دوم واتیکان به مصلحت ندانست. چرا که واتیکان از تبعات گردهمایی و تعاملات کشیشان منطقه نگران بود؛ زیرا کلیساهای منطقه عموماً با رژیم‌های حاکم که عمدتاً دیکتاتوری‌های نظامی وحشتناکی را ایجاد کرده بودند، هماهنگ بودند. گزارشی که به وسیله نشریه سازمان کلیساهای کاتولیک در سال 1962 میلادی منتشر شد، وضع کلیساهای نیکاراگوئه را چنین توصیف می‏کند. این وضعیت، بیانگر وضعیت مشابه کلیساهای دیگر کشورهای منطقه بود. کشیشان در کلیساهای روستایی، تقریباً نفوذی ندارند. نکته اینجاست که نیمی از جمعیت کشور روستایی هستند. اغلب کشیشان نیز از مردم غافل‌اند و از حکومت جانب‌داری می‌کنند و از واقعیت اجتماعی به دورند. اینان ضمن انتقاد آشکار از کاستروی انقلابی، هرگز راجع به رژیم منحط سوموزا بانگی برنمی ‏آورند...